เมื่อผมอายุได้ 16 ปี เรียนอยู่โรงเรียนอัสสัมชัญบางรัก ได้อ่านนิตยสารฟ้าเมืองไทย ในหัวข้อ “ปริทัศน์มวยไทย” เขียนโดยท่านปรมาจารย์เขต ศรียาภัย ซึ่งเป็นอัสสัมชนิก ประทับใจอย่างมากเพราะท่านเขียนเข้าใจง่ายไม่ปิดบังอำพราง
ผมได้ขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ท่านปรมาจารย์เขตร ศรียาภัย เมื่อปี พ.ศ. 2516 ตอนนั้นอายุได้ 16 ปี และเรียนอยู่จนถึงปี พ.ศ. 2521
ตอนเรียนก็ได้เจอกับรุ่นพี่ในโรงเรียนอัสสัมชัญหลายคน ซึ่งต่างคนก็ไปเรียนวิชามวยจากท่าน จำได้ว่าตอนที่ผมไปขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ท่านก็ไปกันสามคน มีพี่ชายฝาแฝดแล้วก็เพื่อนในโรงเรียนอีกหนึ่งคน
ท่านปรมาจารย์เขตร ศรียาภัย ท่านเป็นคนที่ใจดีมาก ผมเรียกท่านว่าคุณลุง ท่านสอนอะไรที่ง่ายๆจนบางคนคิดว่าง่ายเลยไม่ได้สนใจเช่นการยืน และการเดินไปจนถึงการย่าง ท่านให้ผมเดินเส้นขนาน
จำได้ว่าผมเดินอยู่ราวๆสามเดือนกว่า ท่านก็สอนให้ผมยกขาให้สูงขึ้นจนไปถึงการจรดมวยและย่างสามขุม ผมจะเป็นคนที่ละเอียดมากในสิ่งที่ผมชอบ ผมย่างสามขุมเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกับอีกสี่สิบห้านาทีทุกวัน ท่านปรมาจารย์จะนั่งเอาไม้ตีแมลงวันไปดูผมย่างไปอย่างมีความสุข ผมเล่นอยู่ที่บ้านท่านจนเวลาประมาณเกือบสองทุ่ม กลับบ้านถึงบ้านเกือบสามทุ่มบางวันก็เกือบสี่ทุ่มทุกวัน นั่งรถเมล์ไปเรียน นั่งรถเมล์กลับบ้านด้วยความสุขใจทุกครั้งและไม่เคยเบื่อเลยนึกถึงครั้งใดหัวใจก็มีความสุขเบิกบาน
เอาแค่นี้ก่อนนะครับแล้วผมจะมาเล่าเรื่องราวในสมัยที่ผมเรียนกับท่านปรมาจารย์เขตร ศรียาภัย ให้อ่านอีกนะครับ
ครูเล็กเล่าเรื่องมวยตอนอื่นๆ