ตอนที่เรียนมวยกับคุณลุงเขตร ครั้งหนึ่งท่านได้เมตตาเล่าเรื่องในอดีตสมัยก่อนที่ท่านจะขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์ท่านปรมาจารย์กิมเส็ง ทวีสิทธิ์ ให้พวกเราได้ฟัง ท่านเล่าแบบภาษาชาวบ้านว่า “ตอนนั้นลุงรู้สึกว่าลุงจะห้าวๆคือเหมือนคิดว่าตัวเองเก่งมาก เดินไปเห็นท่านปรมาจารย์กิมเส็ง ทวีสิทธิ์ กำลังสอนการรับเตะด้วยฝ่ามือ ลุงก็เลยถามท่านปรมาจารย์ว่า “ถ้าเค้าเตะเป็นลมพัดล่ะครู” ท่านปรมาจารย์กิมเส็งท่านก็ถามลุงว่า “ไอ้เขตร ลื้อเตะฟุตบอลแตกมากี่ลูกแล้ว” ลุงก็ตอบไปว่า “สองลูกครับ” ท่านปรมาจารย์กิมเส็งก็บอกว่า “ดีแล้ว งั้นมาเตะอั๊วหน่อย”
ลุงเองก็คิดว่าไอ้ฝ่ามือมันนุ่มกว่าหน้าแข้งจะมารับไรกับการเตะเป็นลมพัด(หมายถึงเตะไม่หยุด) ลุงก็รับคำท้าท่านปรมาจารย์ทันที ลุงเตะไปครั้งที่หนึ่ง ท่านปรมาจารย์กิมเส็งเอาฝ่ามือรับที่เหนือเข่าลุง ลุงยังเตะไปอีกเป็นครั้งที่สอง ท่านปรมาจารย์ก็เอาฝ่ามือรับที่เหนือเข่าลุงอีก ลุงก็คิดในใจว่าคราวนี้ลุงจะเตะแล้วต่อยตามเพราะเวลาท่านปรมาจารย์เอาฝ่ามือลงมารับที่เหนือเข่าลุง จะมีช่องว่างที่สามารถต่อยได้ พอลุงเตะไปครั้งที่สามและต่อยไปที่ช่องโหว่ที่ท่านปรมาจารย์เอาฝ่ามือรับเหนือเข่านั้น กลับถูกฝ่ามือข้างเดียวกันที่รับเหนือเข่ายันเข้าที่คางจนลุงล้มลงที่กอกล้วยก้นจ้ำเบ้าเลย ท่านปรมาจารย์กิมเส็งยืนหัวเราะถามลุงว่า “เป็นไง ลมหยุดพัดแล้วรึ” ลุงยกมือไหว้ท่าน บอกว่า “หยุดแล้วครับ”
คุณลุงเขตรท่านบอกว่า “ท่านปรมาจารย์กิมเส็งเก่งมาก ฟุตเวิร์คเหมือนเทวดา”ท่านเล่าว่า สมัยก่อนครูและลูกศิษย์ต้องลงนวมกันเพื่อครูจะได้สอนและแก้ไขไปในขณะนั้น คุณลุงท่านเล่าว่า “เวลาลุงชกท่านปรมาจารย์กิมเส็ง ลุงคิดว่ายังไงก็ต้องโดน แต่ทุกครั้งที่ลุงชก กลับถูกท่านปรมาจารย์กิมเส็งเข้าชิดแล้วเอามือลูบหัวท่านและบอกว่า "อย่าน่าไอ้เขตร”
พอหอมปากหอมคอนะครับยังมีเรื่องที่ผมพยายามนึกอยู่อีกพอสมควรต้องค่อยๆนึกค่อยๆคิดไปครับเวลามันนานมากแล้ว สี่สิบกว่าปีแต่พอนึกได้ก็เหมือนผ่านมาแค่เมื่อวานเองครับแล้วผมจะมาเล่าให้ฟังอีกนะครับ
ครูเล็กเล่าเรื่องมวยตอนอื่นๆ